จงนิ่งเสีย!
ลองนึกภาพพ่อหรือแม่ที่อยู่ตรงหน้าเด็ก นิ้วชี้แตะจมูกและปากพร้อมทำเสียง “จุ๊ๆ” เบาๆ ด้วยความรัก ท่าทางและคำนี้มีไว้ปลอบโยนเด็กเล็กที่งอแงเพราะความผิดหวัง ไม่สบายตัวหรือเจ็บปวด ภาพแบบนี้เหมือนกันทั่วโลกในทุกยุคสมัยและเราต่างเคยให้หรือได้รับการแสดงความรักแบบนี้มาแล้ว ผมนึกถึงภาพนี้เมื่อผมใคร่ครวญสดุดี 131:2
พระเจ้าเป็นอย่างไร
สามีฉลองวันพิเศษด้วยการพาฉันไปหอศิลป์และให้ฉันเลือกภาพเป็นของขวัญ ฉันเลือกภาพเล็กๆ ของลำธารที่ไหลผ่านป่า ขนาดของลำธารแทบจะเต็มกรอบจนไม่มีที่สำหรับท้องฟ้า แต่เงาในลำธารสะท้อนให้เห็นตำแหน่งของดวงอาทิตย์ ยอดไม้และบรรยากาศสลัวๆ ทางเดียวที่จะ “เห็น” ท้องฟ้าได้คือเราต้องมองที่ผิวน้ำ
ตามที่โฆษณาไว้
ในช่วงวันหยุด ฉันกับสามีไปล่องแพในแม่น้ำแชตตาฮูชี ในรัฐจอร์เจีย ฉันสวมรองเท้าแตะ ชุดกระโปรงไม่มีแขน หมวกปีกกว้าง ฉันบ่นเมื่อพบว่าน้ำค่อนข้างเชี่ยวและไม่ได้สงบเหมือนที่โฆษณาไว้ ขอบคุณพระเจ้าที่เรานั่งแพไปกับสามีภรรยาที่มีประสบการณ์ล่องแก่งน้ำเชี่ยวมาก่อน พวกเขาสอนสามีฉันใช้พายและสัญญาว่าจะพาเราไปถึงจุดหมายอย่างปลอดภัย ดีที่ฉันใส่เสื้อชูชีพ ฉันกรีดร้องและยึดที่จับพลาสติกบนแพไว้แน่นจนมาถึงฝั่ง ฉันขึ้นฝั่งและเทน้ำออกจากกระเป๋า ในขณะที่สามีช่วยบิดน้ำออกจากชายกระโปรงที่เปียกโชก เราหัวเราะกันอย่างสนุก แม้ว่าการเดินทางจะไม่ได้เป็นอย่างที่โฆษณาไว้
นาฬิกาและปฏิทิน
พ่อของผมเสียชีวิตตอนอายุ 58 ปี นับแต่นั้นมาพอถึงวันที่ท่านเสียชีวิต ผมจะหยุดพักเพื่อระลึกถึงพ่อและใคร่ครวญถึงอิทธิพลที่ท่านมีต่อชีวิตผม เมื่อตระหนักว่าเวลาที่ผมอยู่โดยมีพ่อนั้น สั้นกว่าเวลาที่ผมอยู่โดยไม่มีพ่อ ผมก็เริ่มคิดถึงชีวิตอันแสนสั้นของผม
ไม่มีใครชอบฉัน
ตอนเป็นเด็ก เมื่อฉันรู้สึกโดดเดี่ยว ถูกปฏิเสธหรือสงสารตัวเอง บางครั้งแม่จะปลอบใจฉันด้วยการร้องเพลงเด็กที่ใครๆ ก็รู้จักว่า “ไม่มีใครชอบฉัน ทุกคนเกลียดฉัน ฉันจะไปกินหนอน” หลังจากฉันยิ้มออก แม่จะชี้ให้ฉันเห็นว่าฉันมีความสัมพันธ์ที่ดีเยี่ยมและมีเหตุผลมากมายที่ฉันจะขอบพระคุณ
ขึ้นต้นไม้
แม่เห็นเวลเว็ต ลูกแมวของฉันกำลังกินขนมปังที่แม่ทำไว้บนเคาน์เตอร์ในครัว ท่านไล่มันออกไปนอกบ้านอย่างหัวเสีย หลายชั่วโมงต่อมา เราหามันทั่วสนามแต่ก็ไม่พบ มีเสียงแมวร้องลอยมาแผ่วๆ ฉันเงยหน้าขึ้นมองบนยอดไม้ที่มีก้อนดำๆ อยู่บนนั้น
ดินแดนไกลโพ้น
้เอมี่ คาร์ไมเคิล (1867-1951) เป็นที่รู้จักเนื่องจากเธอช่วยเหลือและให้ชีวิตใหม่แก่เด็กหญิงกำพร้าในอินเดีย ระหว่างการทำงานอันเหนื่อยล้านี้ มีช่วงเวลาที่เธอเรียกว่า “ช่วงเวลานิมิต” ในหนังสือชื่อ ทองจากแสงจันทร์ เธอเขียนว่า “ในวันที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คน มีชั่วขณะที่เราได้นึกถึง ‘ดินแดนไกลโพ้น’ ขณะนั้นเราสงบยืนนิ่งอยู่บนถนนหนทาง”
เปลี่ยนมุมมอง
เมืองที่ฉันอยู่ ประสบภัยหนาวร้ายแรงที่สุดในรอบสามสิบปี ฉันปวดไปทั้งตัวกับการกวาดหิมะที่ตกไม่หยุด แต่เมื่อกลับเข้าบ้านรู้สึกเหมือนสิ่งที่ทำสูญเปล่า ฉันถอดรองเท้าด้วยความเหนื่อยล้า ฉันได้สัมผัสความอบอุ่นจากเตาผิง และลูกๆ ที่นั่งล้อมอยู่ เมื่อมองออกนอกหน้าต่างจากภายในตัวบ้าน มุมมองของฉันเรื่องสภาพอากาศก็เปลี่ยนไป แทนที่จะเห็นหิมะมากมายที่ต้องกวาด ฉันชื่นชมความงามของกิ่งไม้ที่มีน้ำแข็งเกาะ และหิมะที่ปกคลุมภูมิทัศน์แห้งแล้งในฤดูหนาว
จดจ่อรอคอย
วันที่ 1 พฤษภาคมของทุกปี ผู้คนในเมืองอ็อกซ์ฟอร์ด ประเทศอังกฤษจะมารวมตัวกันแต่เช้าเพื่อต้อนรับฤดูใบไม้ผลิ เมื่อถึงเวลา 6.00 นาฬิกา คณะนักร้องจากวิทยาลัยแมกดาเล็นจะร้องเพลงอยู่บนยอดหอคอยแมกดาเล็น คนนับพันจดจ่อรอคอยที่ค่ำคืนอันมืดมิดจะสิ้นสุดลงพร้อมเสียงเพลงและเสียงระฆังที่ดังกังวาน
